Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις

Τα λογια περιττά .

Μια Νύχτα στο πεδιο γραφείο .

ΣΤΙΚ  έτοιμο .
Χου ΧΑ .

Ο εχθρός ποτε δεν ηταν ο τουρκος , αυτος ειναι του χεριού μας οπότε χρειαστει .
Ο ύπουλος εχθρός ειναι η κυβερνηση απο τους προδότες που με τις πράξεις τις Δολοφόνησαν μια ακομη φορα παιδια μας .

Αθάνατοι .



(Βουβός και εχθρικός ο κόσμος στο Άγιο Κωνσταντίνο που στο ξεπροβόδισμα των Κενταύρων του Σώματος των Πεζοναυτών,σύμφωνα με το veteranos.gr, έχασε και αυτός την λάμψη του…Σπαραγμός στα ψαροκάικα που δεν βγήκαν για ψαριά αλλά σταυροκοπήθηκαν οι ψαράδες ορθοί στις βάρκες στο άκουσμα του θανατερού χτύπημα της Καμπάνας και τις τιμητικές βολές των Πεζοναυτών !
Τι να πεις και τι να γράψεις τούτες τις στιγμές που ακόμη και οι δημοσιογράφοι των τοπικών ΜΜΕ ξέσπασαν στα κλάματα γυρνώντας το βλέμμα στο Θεό αναζητώντας και αυτοί μια απάντηση σε αυτό που πλανάτε στη πόλη του Βόλου ένα πελώριο γιατί;
Γιατί να φύγουν έτσι τα παιδιά ,τα παιδιά μας ακούστηκε μέσα στη νεκρική σιωπή η κραυγή της Μάνας που έζησε την τραγωδία να θάψει το παιδί της και χθες στο Βόλο τα παιδιά μας είχαν το ξεπροβόδισμα όλων των μανάδων της Ελλάδος !
Ορφάνεψε ο Βόλος και έπεσε μουγκαμάρα στα καφέ της Πόλης όπου ο φοιτητόκοσμος τα άδειασε την ώρα της κηδείας σαν να δόθηκε ένα αόρατο σύνθημα και πέρασε να αφήσει ένα λουλούδι και να πει μια ευχή στη Μνήμη των Παιδιών ….Χιλιάδες εκείνοι που έγραψαν στο τοίχο της τεχνολογίας το σπαραγμό τους!
Ο Θεός να τους δώσει την παρηγοριά που αναζητούν οι χήρες και τα ορφανά και ο Στρατός να στηρίξει τις οικογένειες που άφησαν πίσω τους οι Μαχητές των Πεζοναυτών …Γιατί στην άλλη ζωή θα μας ζητήσουν το λόγο ! )

(Οι πεζοναύτες είναι μια ειδική “στρατιωτική οικογένεια”. Για να μπεις σ΄ αυτή πρέπει να αποδείξεις ότι το αξίζεις. Αν τα καταφέρεις να γίνεις ένας απ΄ αυτούς καταλαβαίνεις ότι ανήκεις σε μια “ελίτ” χωρίς αλαζονεία και έπαρση. Σε μια στρατιωτική “ελίτ” που αισθάνεται ανίκητη. Ακόμη κι απέναντι στον θάνατο. Έτσι μαθαίνουν να νιώθουν κι έτσι πορεύονται.
Ο θάνατος των τριών πεζοναυτών πλήγωσε αυτή την ιδιαίτερη στρατιωτική οικογένεια.
Και κάποια από τα μέλη της γράφουν για τους συναδέλφους τους:
Ήρθε η ώρα να πούμε το δικό μας αντίο, στα αδέρφια μας που έφυγαν. Έτσι όπως οι Πεζοναύτες ξέρουν να αποχαιρετούν Πεζοναύτες.
Σας ζηλεύουμε!!! Ναι, σας ζηλεύουμε. Γιατί καταφέρατε κάτι, που οι “απέξω” δεν μπορούν να καταλάβουν. Καταφέρατε να φύγετε μέσα στην αγκαλιά της Γαλανόλευκης. Αλήθεια, υπάρχει πιο μεγάλη, πιο ιερή θυσία από το να φύγεις για την Πατρίδα; “Μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος μου” έλεγε ο Όρκος που δώσαμε κι εσείς το κάνατε πράξη. Την υπηρετήσατε τη Σημαία μας και αυτή σας αγκάλιασε. Μας κάνατε όλους να νιώσουμε “μικροί” μπροστά σας.
Ο κόσμος δεν θα καταλάβει και θα μιλήσει για “άδικο χαμό”. Λογικό είναι. Δεν γνωρίζουν ότι εμείς, το Θάνατο τον κοροϊδεύουμε στα μούτρα.
Μάθαμε να είμαστε το “Πρώτο Κύμα”. Όταν θα ανοίξει η πόρτα του αποβατικού, ακόμα και εάν η σφαίρα έχει το όνομα μας θα βουτήξουμε στη Κόλαση για να υπερασπιστούμε, ότι έχουμε πιο Ιερό. Τα σπίτια μας, τις οικογένειες μας, και τη Θρησκεία μας. Έτσι μάθαμε. Είμαστε Τάγματα “Επιλέκτων”. Όπου οι λίγοι, θα κάνουν τη ζημιά που δεν μπορούν να κάνουν οι πολλοί.
Και αν είναι να πεθάνουμε υπερασπίζοντας αυτά τα υψηλά ιδανικά θα είναι ένας έντιμος θάνατος. Ένας θάνατος που “άξιζε τον κόπο”. Γιατί δεν χαθήκατε σε ένα τροχαίο, δεν σας πήραν οι μάστιγες των χρόνων μας. Επιλέξατε, όπως κι εμείς, να πάτε στα δύσκολα. Να ιδρώσετε, να φορέσετε το μπερέ του Πεζοναύτη. Στη Ζωή και στο Θάνατο. Κανένας δεν μπορεί να σας τον πάρει πια. Εμείς θα φύγουμε σαν Πεζοναύτες, αλλά, σε κόσμο πολιτών. Εσάς όμως σας συνόδευσαν, αδέρφια. Πεζοναύτες!!! Περπάτησαν μαζί σας, δίπλα σας, προς την Αιωνιότητα. Τιμή την οποία εμείς δεν θα έχουμε ποτέ.
Οι γονείς σας θα κλάψουν, θα σπαράξουν. Ξέρουμε, γίναμε γονιοί κι εμείς πια. Και η ιδέα να φύγει το βλαστάρι σου πριν από σένα προκαλεί τρόμο και πανικό. Το αγγελούδι σου, που ανέβαζε έναν απλό πυρετό, και ξενυχτούσες δίπλα του. Που σου έλεγε τους φόβους του, τα όνειρα του αναζητώντας μια αγκαλιά και ήσουν εκεί, δίπλα του, να το βλέπεις να γελάει, να κλαίει, να παίζει, να διαβάζει. Δεν υπάρχουν λόγια να παρηγορήσεις αυτούς τους ανθρώπους. Κανένας μας δεν μπορεί να τους παρηγορήσει. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι γέννησαν έναν μικρό Θεό. Και οι Θεοί πρέπει να είναι ψηλά. Για αυτό και φύγαν σύντομα από κοντά μας.
Και στις γυναίκες που άφησαν πίσω και στα παιδιά, που έμειναν ορφανά, πριν προλάβουν να καταλάβουν το «γιατί»; Τι μπορείς να πεις σε αυτούς;
Τίποτα. Απλά να τους φροντίσεις σαν να είναι δικοί σου άνθρωποι. Γιατί οι πεζοναύτες είναι οικογένεια. Και τα παιδιά μεγαλώνοντας θα καταλάβουν το μεγαλείο της Θυσίας του πατέρα τους. Ακόμα και αν δεν τον γνώρισαν. Ποιος πατέρας, μπορεί να ζήσει στην ιδέα ότι το παιδί του θα μεγαλώσει και δεν θα τον θυμάται; Κανένας. Και αυτό δεν πρέπει να αφήσουμε να γίνει. Δεν πρέπει να τον ξεχάσει, και με περηφάνια να λέει ότι τον έφερε στον κόσμο ένας Ήρωας.
Γιατί όλοι εσείς είστε Ήρωες στα μάτια μας. Και κάθε φορά που θα κοιτάμε ψηλά θα ξέρουμε ότι θα μας προσέχετε. Και θα είμαστε ακόμα πιο δυνατοί . Γιατί έτσι κάνουν οι Έλληνες Πεζοναύτες. Αντιμετωπίζουν τη ζωή αλλά και το θάνατο με θάρρος. Γιατί έτσι λέει το έμβλημα μας. «Χρειάζεται Θάρρος».
Και δεν θα κλαίμε, αλλά θα τραγουδάμε.
Έτσι κάνουμε εμείς….
“Δεν πεινάμε, δεν διψάμε.
Τρέχουμε και τραγουδάμε.”
Δεν σας αποχαιρετούμε αδέρφια.
Θα τα ξαναπούμε αδέρφια.
Αργά ή σύντομα, θα τα ξαναπούμε.
Και ελπίζουμε η ζωή που θα συνεχίσουμε να κάνουμε εμείς οι κοινοί θνητοί να είναι μια καλή, έντιμη ζωή, άξια της υπέρτατης θυσίας που κάνατε προστατεύοντας τον τρόπο που ζούμε και να μας διασφαλίσει μια θέση δίπλα σας όταν θα ξαναβρεθούμε.)

ΡΕ μεγάλε υπουργέ τα Zubr δεν ανήκουν στο ναυτικό ;
Πάλι εχεις απαγορευτικό απο το αμερικα ;
Πάλι αλλεργια στα ρωσικα ; 
Α ρε  λαμόγια σφαιρα στο κεφαλι θέλετε,  προδοτες 

Μεγαλη Αλβανία ;


Εδω είμαστε ολοι και σας περιμένουμε .
Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ 

Έχουν όνομα οι  ηρωες και ειναι αμετρητοι .

(Η απίστευτη ιστορία 12χρονου που πολέμησε στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο. Πώς έγινε δεκανέας στα 13. Και πώς αφού συνελήφθη από Βούλγαρους, κατάφερε να αποδράσει, σκοτώνοντας τρεις φρουρούς
 
Ο Γεράσιμος Ραφτόπουλος υπήρξε ο νεότερος υπαξιωματικός στην ιστορία των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Με μπόι που δεν ξεπερνούσε τα 140 -150 εκατοστά, κάτι που τον δυσκόλευε ακόμα και να ανέβει στο άλογό του, απέδειξε ότι η γενναιότητα και το θάρρος δεν έχουν να κάνουν με την ηλικία. Γεννήθηκε στο Φισκάρδο της Κεφαλλονιάς το 1900. Μόλις ξέσπασε ο Α΄Βαλκανικός έφυγε απ το νησί του με προορισμό τον Πειραιά και απώτερο σκοπό να υπηρετήσει την πατρίδα.
 
Εθελοντής ετών 12
 
Το 12χρονο παιδί αντιμετωπίστηκε ειρωνικά στην αρχή αφού σύμφωνα με τους αρμόδιους «ο πόλεμος είναι μόνο για άντρες». Ο μικρός Γεράσιμος δεν πτοήθηκε. Θα πετύχαινε το σκοπό του με άλλο τρόπο. Έτσι βγήκε από το κτίριο και πήγε αμέσως στο σταθμό των τρένων, τα οποία γεμάτα φαντάρους και εφόδια έφευγαν για το μέτωπο. Μικρόσωμος καθώς ήταν κατάφερε να μη γίνει αντιληπτός από τους φρουρούς και κάτω από τα μάτια τους μπήκε σε ένα βαγόνι γεμάτο στρατιώτες.
 
Προορισμός του η Λάρισα και το 18ο Σύνταγμα Πεζικού της IV Μεραρχίας. Μπήκε στη σειρά και παρουσιάστηκε κι εκείνος στον Διοικητή. Εκείνος γέλασε αλλά τελικά τον πήρε ως «παιδί του Συντάγματος». Αφού ο μικρός ήθελε τόσο πολύ να πολεμήσει θα τον έβαζαν να κάνει ανώδυνες βοηθητικές εργασίες, όπως να μεταφέρει διαταγές, να γράφει επιστολές, να κάνει δουλειές κλητήρα και ό,τι άλλο δεν έθετε σε κίνδυνο τη ζωή του. Όμως ο μικρός είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του και κυρίως να αποδείξει ότι ο ρόλος του δεν ήταν διακοσμητικός.
 
Ο μικρός ήρωας στη μάχη της Ελασσόνας
 
Το βάπτισμα του πυρός το πήρε στη μάχη της Ελασσόνας. Όλοι εντυπωσιάστηκαν με το 12χρονο ήρωα που πολέμησε με θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότητα σαν έμπειρος στρατιώτης. Το λάφυρο που πήρε πολεμώντας ήταν ένα όπλο τύπου «Μαρτίνι».
 
Στη μάχη στο Σαραντάπορο
 
Στη συνέχεια πολέμησε στην κρίσιμη μάχη του Σαραντάπορου. Οι ελληνικές δυνάμεις, μετά από ισχυρή αντίσταση των τουρκικών δυνάμεων, πέτυχαν μια σημαντική νίκη που άνοιξε το δρόμο για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Η νικηφόρα έκβαση της Μάχης του Σαρανταπόρου, ανύψωσε το ηθικό του Ελληνικού Στρατού, που ήταν χαμηλό μετά την ήττα του 1897. Για το θάρρος του στη μάχη αυτή, ο μικρός Γεράσιμος πήρε δώρο ένα όπλο Manlicher-Schonauer.

Στη μάχη Κιλκίς -Λαχανά, το 1913, η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. Ήταν μια μάχη σώμα με σώμα. Οι ελληνικές απώλειες υπήρξαν μεγάλες. Λόγω του λοφώδους και γυμνού εδάφους της περιοχής, οι Έλληνες στρατιώτες ήταν διαρκώς εκτεθειμένοι στα εχθρικά πυρά. Η ελληνική νίκη ήταν σπουδαία, αλλά το κόστος σε ανθρώπινες ζωές ήταν μεγάλο. Οι νεκροί και οι τραυματίες ανήλθαν σε 8.828 άνδρες.
 
Ο μικρός συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Βούλγαρους. Δεν φοβήθηκε όμως και κυρίως δεν πτοήθηκε. Ένα βράδυ κατάφερε να σκοτώσει τρεις Βούλγαρους από το απόσπασμα και να δραπετεύσει. Εξαφανίστηκε μέσα στη νύχτα και επέστρεψε στο στρατόπεδο.
 
Επιστρέφοντας βρήκε έναν τραυματισμένο εύζωνα και τον μετέφερε, σώζοντάς τον από βέβαιο θάνατο. Για την ανδρεία του προήχθη στο βαθμό του δεκανέα στις 28η Αυγούστου του 1913 σε ηλικία 13 ετών. Ήταν ο μοναδικός 13χρονος δεκανέας της ελληνικής ιστορίας! Δυστυχώς κανείς δεν έμαθε τι απέγινε ο μικρός ήρωας.)

Αθάνατοι .



(Έχυσε το αίμα του για την πατρίδα. Ο πρώτος που χάθηκε στον πόλεμο του ’40. Οδηγοί της ελπίδας… οι πρώτοι νεκροί!
Διαβάστε το εξαιρετικό αφιέρωμα στο trikalavoice για τον πρώτο νεκρό στρατιώτη της 28ης Οκτωβρίου του 1940.
« Πάνε τα παιδούλια μου» Τα τελευταία λόγια του πατέρα μου,λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή «πάνω εκεί στης Πίνδου μας τις κορφές», τραυματισμένος θανάσιμα από το ιταλικό βλήμα όλμου στο 21ο Ελληνικό Φυλάκιο του 51ου Συντάγματος Πεζικού των Ελληνοαλβανικών συνόρων στο ύψωμα Γκόλιο, της Πυρσόγιαννη, στις πέντε η ώρα το πρωί με το ξέσπασμα του πολέμου της 28η Οκτωβρίου 1940,
 Οι Έλληνες φρουροί των συνόρων ήταν γαντζωμένοι στις πολεμικές αμυντικές τους θέσεις, γνώριζαν από μήνες πριν ότι ο πολυάριθμος στρατός της Ιταλίας με τον Μουσολίνι επικεφαλής θα προσπαθήσει να «περάσει» από την Ελλάδα μας.
 Το ΟΧΙ των Ελλήνων άλλαζε τα δαιμονικά σχέδια των εχθρών, γι΄ αυτό και οι επιθέσεις κατά των Ελλήνων υπερασπιστών ήταν λυσσαλέες.
 Εβδομήντα τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα μου Βασιλείου, τα «Παιδούλια του» μεγάλωσαν παντρεύτηκαν, έκαναν οικογένειες. Δύσκολα τα χρόνια της ορφάνιας η ψυχούλα μας το ξέρει πως μεγαλώσαμε και η καημένη η μάνα μας η Λενιώ, γιατί την αδελφούλα μας την Αλεξάνδρα μας τη χάσαμε μικρή σε ηλικία τεσσάρων ετών. Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις χωρίς πατέρα, ξενιτευτήκαμε για να επιβιώσουμε στα δύσκολα χρόνια. Κανέναν δεν χάνει ο θεός μας έλεγε η δόλια η μάνα μου.
 Πράγματι στο πέρασμα του χρόνου με θεία βούληση βρίσκονται συνάνθρωποι οι οποίοι ανιδιοτελώς άγνωστοι μεταξύ αγνώστων αλλά κλείνοντας ευλαβικά το γόνυ σε αυτούς που θυσιάστηκαν για την ελευθερία της πατρίδος μας, πραγματοποιούν τους δικούς τους δύσκολους αγώνες για την διάσωση τη ιστορίας.
 Πρωτεργάτης για την ενθύμηση της θυσίας του πατέρα μου Βασιλείου ήταν ο Γεώργιος Β. Παπαβασιλείου Δάσκαλος και Σχολικός Σύμβουλος το 1999 ο οποίος με δημοσιεύματα του τόσο στον τοπικό τύπο όσο και στον Αθηναϊκό τύπο, συγκίνησε αθηναίους ιατρούς από την Β΄ Παιδιατρική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Παίδων Παναγιώτη και Αγλαΐας Κυριακού και συγκεκριμένα τον Καθηγητή Διευθυντή κ. Θεμιστοκλή Καρπάθιο και τον αείμνηστο ιατρό γλύπτη –ζωγράφο Βασίλειο Κάρλο ο οποίος εκπαιδεύτηκε στο Νοσοκομείο Αγία Σοφία και ήταν συνεργάτης με την Β΄ Παιδιατρική Κλινική. Στην προσφορά αυτοί συμμετείχαν και οι πανεπιστημιακοί γιατροί του Νοσοκομείου.
 Οι γιατροί συγκινημένοι από τα δημοσιεύματα μελέτησαν τα γεγονότα με κάθε λεπτομέρεια και αποφάνθηκαν ότι πρέπει να τιμήσουν τον πρώτο υπερασπιστή του πατρίου εδάφους ανεγείροντας μεγαλοπρεπή ανδριάντα όπου τα αποκαλυπτήρια έγιναν την 15 Οκτωβρίου 2000, προς τιμή του στην γενέτειρα του Πιαλεία Τρικάλων.
 Την προσφορά αυτή από την πρώτη στιγμή αποδέχτηκαν και αγκάλιασαν συγχωριανοί, οι Τοπικές Αρχές, η Νομαρχία, ο Δήμος, ο Στρατός.
 Ο Δήμος Πύλης κάθε χρόνο μαζί με τον πολιτιστικό σύλλογο Πιαλείας διοργανώνει εκδηλώσεις μνήμης με την επωνυμία « ΤΣΙΑΒΑΛΙΑΡΕΙΑ» κατά τη διάρκεια των οποίων τελείται επιμνημόσυνος δέηση, κατάθεση στεφάνων από τις πολιτικές, στρατιωτικές καθώς επίσης και από τις Ενώσεις αποστράτων αξιωματικών στρατού ,σωμάτων ασφαλείας, Σύνδεσμο Αναπήρων Πολέμου από τον Ερυθρό Σταυρό και άλλα Σωματεία και Συνδέσμους.
 Κατά την διάρκεια των εκδηλώσεων πραγματοποιούνται ομιλίες από έγκριτους ιστορικούς μελετητές και οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Πιαλείας απαγγέλουν ποιήματα που εξυμνούν τις θυσίες των Ελλήνων νέων υπερασπιστών της Πατρίδος.
 Σημειώνοντας όλες αυτές τις ενθυμίσεις, θα ήθελα να αποτιμήσω φόρο τιμής όχι μόνο στον πατέρα μου Βασίλειο αλλά σε όλους τους υπερασπιστές ηρωικός πεσόντες για την ελευθερία της Ελλάδος και να ευχαριστήσω όλους όσους κατά καιρούς συνέβαλαν και συμβάλουν στις εκδηλώσεις μνήμης.
 
Γεώργιος Βασιλείου Τσιαβαλιάρης )

Πολυμήχανος ΗΡΩΑΣ .
Όταν πρόκειται για την πατρίδα η ζωή δεν έχει καμία αξία κοντά στον Ιερό Σκοπό .


[ Στις 2 Νοεμβρίου, λιγότερο από μία εβδομάδα από την εκπνοή του Ιταλικού τελεσίγραφου, δίνεται εντολή για άμεση απογείωση έξι PZL, καθώς δεκαπέντε ιταλικά βομβαρδιστικά Ζ.1007bis της 50 Gruppo, συνοδεία 7 καταδιωκτικών της 150 Gruppo, πλησίαζαν στη Θεσσαλονίκη. Τα ελληνικά PZL εντοπίζουν τα ιταλικά αεροσκάφη και αρχίζει σφοδρή αερομαχία.
Mια αρχικά άνιση (αριθμητικά) μάχη μετατρέπεται σε εποποιία. Από τα 15 βομβαρδιστικά καταρρίπτονται 3 και άλλο ένα καταγράφεται ως πιθανό. Από τα 7 μαχητικά συνοδείας τα 2 είναι επιβεβαιωμένες καταρρίψεις και άλλα 3 πιθανές.
Σε αυτό συνέβαλλε τα μέγιστα η πράξη του- τότε ακόμη υποσμηναγού- Μητραλέξη, ο οποίος αφού έχει καταρρίψει ένα βομβαρδιστικό, έχει “αδειάσει” τα πυρομαχικά του πάνω στο δεύτερο τρικινητήριο ιταλικό βομβαρδιστικό που γεμίζει τα σκοπευτικά του, αλλά καθώς αυτό δεν πέφτει, το εμβολίζει. Καταστρέφει έτσι το κάθετο σταθερό του ιταλικού ιπτάμενου θηρίου με την έλικά του.
Το Z.1007bis μπαίνει σε περιδίνηση και συντρίβεται. Όταν οι Ιάπωνες θα ανακάλυπταν τους καμικάζι πιλότους κάτι χρόνια μετά, ο Μητραλέξης είχε ήδη διδάξει…
Ο Μητραλέξης προσγειώνει το αεροσκάφος του σε ένα χωράφι και αργά το απόγευμα, ενώ όλοι τον θεωρούν νεκρό, επιστρέφει στη Μοίρα του. Το γεγονός λαμβάνει τεράστια έκταση τόσο από τα ελληνικά όσο και ξένα ΜΜΕ. Το ηθικό του ελληνικού λαού και της Αεροπορίας εν γένει εξυψώνεται, ο Μητραλέξης γίνεται ο ήρωας της στιγμής και οι Άγγλοι μιλούν για νέες ελληνικές εποποιίες και σύγχρονους αρχαιοέλληνες πολεμιστές.]

Οι αορατοι ειναι κάπου εκει εξω .
Πεδιο βολής καντίλι Μεγαλο πεύκο 

Ειναι και ποιητής  Ο χειριστης .



(Ο Σμηναγός Γεώργιος Ανδρουλάκης με F-16 εντυπωσίασε σε επίδειξη για τον εορτασμό του Αγίου Μηνά στο Ηράκλειο.
«Κρήτη πατρίδα του Διός, Κρήτες καλή σας ώρα, από ψηλά την’ εφρουρώ, του Αη Μηνά τη χώρα».
Με αυτή τη μαντινάδα ο Ηρακλειώτης Σμηναγός Γιώργος Ανδρουλάκης, «χαιρέτησε» ολόκληρη την Κρήτη και ευχήθηκε χρόνια πολλά, από το πιλοτήριο του F16, κάνοντας μία άκρως εντυπωσιακή επίδειξη πάνω από τους χιλιάδες Ηρακλειώτες κατά μήκος της παραλιακής λεωφόρου του Ηρακλείου.
Μπράβο στον Γιώργο και στην ομάδα του! Συνεχίστε παιδιά να μας κάνετε υπερήφανους και να τιμάτε στα πέρατα της γης τα γαλανόλευκα χρώματα!)